avuçlarımda kalanlar_1

Söylenmemiş türküsüydü içimdeki, yalnızlığın.. Kapağı açılmamış,kurdelesi çözülmemiş bi armağan gibi duruyordu.. Havada asılı kalmıştı son sözcükler.. Söylememiş olmayı dileyen yoktu, duymamış olmayı da.. Apansız mı başkalaşır insan apansız mı değişir?Ekmeğin buğusu kadar sıcacıktı yüreği derken, oysa hiç tanımadığını ,dışardan bakan biri kadar bile tanımadığını apansızmı farkeder? Sanırım o anda,yani bi anda yalnızlaşırsın.. Yalnızlık kalbine yavaş yavaş gelip yerleşen bişeye benzemez yani. Bi anda gelir ve bir bulut gibi kaplar üstünü. Delmeye, çıkmaya ondan kurtulmaya çalışmak faydasız... Ancak zamanı geldiğinde yavaş yavaş dağılıp, kaybolur,yerini güneşe bırakarak..Belki de ondan güneş bir başka doğar aşıksan eğer...

(nisan 2005)
(eski bloguma yazmıştım burda da olsun istedim..)