KENDİ AVUÇLARIMIZDA KAYBOLUYORUZ...

Bugunlerde herkes gitmek istiyor.

Küçük bir sahil kasabasina,bir baska ülkeye,daglara,

uzaklara...

Hayatindan memnun olan yok. Kiminle konussam ayni

sey...

Her seyi, herkesi birakip gitme istegi.

Öyle ''yanina almak istedigi üç sey'' falan yok.

Bir kendisi.

Bu yeter zaten. Her seyi, herkesi götürdün demektir.

Keske kendini birakip gidebilse insan.

Ama olmuyor.

Hadi kendimize raziyiz diyelim, öteki de olmuyor.

ani her seyi yüzüstü birakmak göze alinamiyor.

Böyle gidiyor iste. Bir yanimiz ''kalk gidelim'',

öbür yanimiz "otur'' diyor.

''Otur'' diyen kazaniyor. O yan kalabalik zira.

Is, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile, güvende olma

duygusu..

En kötüsü aliskanlik.

Aliskanligin verdigi rahatlik, monotonlugun dogurdugu

bikkinligi

yeniyor. Kaliyoruz.

Kus olup uçmak isterken agaç olup kök saliyoruz.

Evlenmeler...

Bir çocuk daha dogurmalar...

Borçlara girmeler...

Bir köpek bile bizi uçmaktan alikoyabiliyor.

Misal, ben...

Kapidaki Rex'i birakip gidemiyorum. Degil bu sehirden

gitmek,

iki sokak öteye tasinamiyorum. Alip götürsem gelmez

ki...

Bütün sokagin köpegi oldugunun farkinda.

Herkes onu, o herkesi seviyor.

Hangi birimizle gitsin?

''Sirtinda yumurta küfesi olmak'' diye bir deyim vardir;

evet, sirtimizda yumurta küfesi var hepimizin.

Kendi imalatimiz küfeler.

Ama egreti de yasanmaz ki bu dünyada. Ölüm var zira.

Ölüme inat tutunmak lazim. Inadina kök salmak lazim.

Bari ufak kaçislar yapabilsek.

Var tabii yapanlar. Ama az. Sadece kaymak tabakasi.

Hepimiz kaçabilsek...

Bütçe, zaman, keyif...

Denk olsa. Gün içinde mesela...

Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.

Sabah 09.00, aksam 18.00.

Sonra baska mecburiyetler.

Sıkışıp kaldık.

Sirf yeme, içme, barinmanin bedeli bu kadar agir

olmamali.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.

Bir ömür karsiligi bir ömür yani.

Ne saçma.

Bahar midir bizi bu hale getiren?

Galiba.

Ben her bahar ásik olmam ama her bahar gitmek

isterim.

Gittigim olmadi hiç.

Ama olsun... Istemek de güzel

CAN YÜCEL

--------------------------------------------

Hatırlıyor musun kim olduğunu
Hala hissedebiliyor musun
Ne zamandır farkında mısın yokluğunun
Arasan bulur musun kaybolduğun yerleri

Gündüzün geçtiğini farketmedin bile
Anılar sinemasından bir bilet almışsın bu gece
Ömrün küsmek ve pişmanlıkla geçip gidiyor
Bak hala aynı soruyu soruyorsun kendine

Bazen kendi gölgene basar sendelersin ıssız sokaklarda
Bir karayel eser üşütür yalnızlığını yüzüne vurur
Çıkar gelir pişmanlıklar en zayıf anında
Boğazında yıllanır bir düğüm
Umrunda mı zamanın senin küskünlüğün

İçin öyle sıkılır kimse bilmez neyin var sen bile
Olup bitenleri seyredersin öylece
Yalnızsındır kalabalıklar içinde kim daha iyi bilir ki
Bir ses vardır çözer herşeyi yasaktır duyamazsın

Bazen kendi gölgene basar sendelersin ıssız sokaklarda
Bir karayel eser üşütür yalnızlığını yüzüne vurur
Çıkar gelir pişmanlıklar en zayıf anında
Boğazında yıllanır bir düğün
Bazen

Gündüzün geçtiğini farketmedin bile
Anılar sinemasından bir bilet almışsın bu gece
Ömrün küsmek ve pişmanlıkla geçip gidiyor
Hala aynı soruyu soruyorsun kendine

Bazen kendi gölgene basar sendelersin ıssız sokaklarda
Bir karayel eser üşütür yalnızlığını yüzüne vurur
Çıkar gelir pişmanlıklar en zayıf anında
Bazen